Νεότεροι χρόνοι. Τουρκοκρατία
Τον 17ο αιώνα η
ιστορία της Κρήτης παίρνει την πιο δραματική της
τροπή. Οι Τούρκοι είναι οι νέοι κατακτητές του
νησιού. Δεν έχουν καμία σχέση με τους ως τώρα
κατακτητές που πολλές φορές αφομοιώθηκαν από τον
Κρητικό λαό (Ενετοί). Από το 1333 οι Τούρκοι
προσπαθούσαν να καταλάβουν το νησί. Ωστόσο δεν
μπόρεσαν να καταλάβουν το νησί εκτός από το
Ρέθυμνο και κάποια χωριά που λεηλάτησαν το 1538. Η
γεωγραφική θέση και τα άφθονα προϊόντα που
παράγει η Κρήτη έκαναν τους Τούρκους να την
θέλουν όλο και περισσότερο, έτσι το 1645
αποφασίστηκε η κατάληψή της. Στις 23 Ιουνίου 1645
έφθαναν στην Κρήτη 100 πολεμικά πλοία, 350
μεταγωγικά, 50.000 στρατιώτες με αρχηγό τον
Γιουσούφ πασά και τον Μουράτ αγά. Αποβιβάστηκαν
χωρίς ουσιαστική αντίσταση στα Χανιά, εκεί που
σήμερα βρίσκεται η Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης,
όπου έκαψαν και λεηλάτησαν την μονή. Στην συνέχεια συγκρούστηκαν με
τους Ενετούς στο νησάκι Θοδωρού όπου μετά από 4
ώρες σκληρής μάχης οι Ενετοί ανατινάχτηκαν
παίρνοντας μαζί τους πολλούς Τούρκους όπως στην μονή
Αρκαδίου μετέπειτα. Οι Τούρκοι προχώρησαν και
πολιόρκησαν το φρούριο των Χανίων από στεριά και
θάλασσα. Οι πολιορκημένοι ζητούσαν βοήθεια από
τον Ενετικό στόλο που βρισκόταν στην Σούδα, αλλά
μάταια. Η πόλη παραδόθηκε στις 22 Αυγούστου 1645 με
όρους που οι Τούρκοι δεν τήρησαν. Σιγά σιγά όλος ο
νομός κατακτήθηκε εκτός από τα Σφακιά. Οι
κατακτητές προχώρησαν στο Ρέθυμνο. Πολλοί από
τους κάτοικους πήγαν στον Χάνδακα για προστασία,
όπου δεν έγιναν δεκτοί από τους Ενετούς. Στις 13
Νοεμβρίου έπεσε και το Ρέθυμνο. Γνωρίζοντας ότι
το φρούριο του Χάνδακα ήταν το πιο ισχυρό
κατέλαβαν πρώτα όλο το νησί και έπειτα, στις 29
Μαίου 1648 άρχισε την πολιορκία. Οι Τούρκοι δεν
κατάφεραν να πολιορκήσουν από την θάλασσα όπου
τροφοδοτούνταν το φρούριο με τρόφιμα και
στρατιώτες αφού είχε
πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον. Οι πολιορκητές
δωροδοκούσαν τους λιποτάκτες Ενετούς και έτσι ο
Ενετός συνταγματάρχης Ανδρέας Μπαρότσης έδειξε
τα αδύνατα σημεία του οχυρού. Το φρούριο σιγά
σιγά άρχισε να χάνει την δύναμή του και στις 16
Σεπτεμβρίου 1669 παραδόθηκε με ήπιους όρους.
Οι απώλειες για όλο το νησί ήταν τρομακτικές. Από
500.000 κατοίκους που είχε το νησί πριν τον πόλεμο,
μετά τα όσα πέρασε έφθασε τους 50.000. Οι πόλεις
καταστράφηκαν και οι κάτοικοι εκδιώχτηκαν στα
βουνά. Κάθε είδος πολιτισμού χάθηκε, ενώ η
ορθοδοξία ήταν η μόνη που στήριξε τους Κρητικούς
παρ’όλο που οι Τούρκοι κατέστρεφαν τις
εκκλησίες ή τις έκαναν τζαμιά. Η κτηνοτροφία
χάθηκε ενώ η γεωργία ήταν για τους κατοίκους ένα
είδος δουλείας αφού η βαριά φορολογία έπαιρνε
σχεδόν όλη την σοδειά. Στην αποδεκάτιση του λαού
συνέβαλε το παιδομάζωμα όπου κάθε παιδί από 8 – 13
ετών πήγαινε με την βία και εξισλαμιζόταν ώστε να
γίνει δυνάστης του λαού του.
Οι
πρώτες επαναστατικές δραστηριότητες
Όμως ο Κρητικός λαός αν και
εξουθενωμένος παρουσίασε σημάδια αναζήτησης της
ελευθερίας. Αρχικά με τους χαϊνηδες που ήταν
αντάρτες και ζούσαν κρυμμένοι στα βουνά. Η πρώτη
επαναστατική δραστηριότητα έγινε 23 χρόνια μετά
από την κατάκτηση της Κρήτης με την επανάσταση
του Μοτσενίγου στις 17 Ιουλίου 1692 που όμως
καταπνίγηκε. Η επανάσταση του Δασκαλογιάννη που
ξεκίνησε στα Σφακιά το 1770 είχε και αυτή ατυχής
κατάληξη. Όμως οι Κρητική φλόγα για την ελευθερία
ολοένα και φούντωνε παρ'όλο που η δύναμη του
νησιού ήταν μικρή και η απόσταση από την
ηπειρωτική Ελλάδα ήταν μεγάλη. Ακόμα δεν υπήρχε
ένας αρχηγός που θα οργάνωνε την επανάσταση. Η
είδηση του Μεγάλου Ξεσηκωμού του Γένους έφτασε
αργά στην Κρήτη από έμπορους Σφακιανούς. Στις 21
Μαΐου 1821 έγινε συνέλευση στα Σφακιά όπου
αποφασίστηκε και οργανώθηκε η επανάσταση. Οι
μάχες που γίνονταν ήταν τρομερές. Οι Έλληνες
ολοένα και κέρδιζαν έδαφος, με τους Τούρκους όμως
για αντίποινα να σφάζουν γυναικόπαιδα. Πρώτα
ελευθερώθηκε το δυτικό μέρος και σιγά σιγά οι
επαναστάτες προχωρούσαν προς το κέντρο. Η
έλλειψη συντονισμού και ηγέτη της επανάστασης
ήταν αισθητή. Οι Κρητικοί ζήτησαν από τον
Υψηλάντη να ορίσει έναν αρχηγό, μετά από κάποιες
προτάσεις και αρνήσεις ορίστηκε αρχηγός ο Μιχ.
Κομνηνός Αφεντούλιεφ, που αποδείχθηκε άπειρος
για την Κρητική επανάσταση.
Κατάπνιξη
της επανάστασης. Μωχάμετ Άλη.
Βλέποντας οι Τούρκοι ότι δεν μπορούσαν να
υποτάξουν τους επαναστάτες ζήτησαν βοήθεια από
την Αίγυπτο. Έτσι στις 28 Μαΐου 1822 ο Μωχάμετ Άλη
μαζί με πολυάριθμο στρατό και στόλο αποβιβάστηκε
ανενόχλητος στην Σούδα. Οι μάχες που γίνονταν
ήταν σκληρές μιας και ο αριθμός των κατακτητών
ήταν πολύ μεγάλος,όμως οι Κρητικοί δεν έπαψαν να
πολεμούν γενναία. Παρά τις παρακλήσεις για
βοήθεια από την υπόλοιπη Ελλάδα δεν υπάρχει
καμία απάντηση. Τον Νοέμβριο του 1822 αποφασίστηκε
η αντικατάσταση του Αφεντούλιεφ από τον Εμμ.
Τομπάζη που έφτασε στην Κρήτη 20 Μαΐου. Ο νέος
αρμοστής όμως αποδείχθηκε μοιραίος για την
εξέλιξη της επανάστασης. Ενώ οι κατακτητές
δυνάμωναν από τις Αιγύπτιες δυνάμεις, η λάθος
στρατηγική του Τομπάζη σιγά σιγά κατέπνιγε την
επανάσταση. Στις 12 Απριλίου 1824 ο Τομπάζης έφυγε
από την Κρήτη και μαζί μ’αυτόν έσβηνε η
επανάσταση.
Οι μόνοι που αντιστέκονταν ήταν οι
“καλησπέριδες”, οι χαϊνηδες δηλαδή που ήταν
κρυμμένοι στα βουνά και έκαναν κλεφτοπόλεμο
προκαλώντας σημαντικές ζημιές στα Τούρκικα
στρατεύματα. Η προσφορά της Κρήτης στην εδραίωση
της Ελληνικής επανάστασης ήταν μεγάλη. Για 3
χρόνια η Κρήτη κράταγε απασχολημένο τον στρατό
του Μωχάμετ Άλη στο νησί χωρίς να μπορεί να
επιτεθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ακόμα πολλοί ήταν
οι εκπατρισμένοι Κρητικοί που βοήθησαν στην
ηπειρωτική Ελλάδα. Παρ’όλα αυτά όμως οι
εγκέφαλοι της Ελληνικής Επανάστασης δεν το
αναγνώρισαν, όπως και πολλοί ιστορικοί
μετέπειτα.
συνέχεια |