Πιπεράκης Χαρίλαος

Πιπεράκης Χαρίλαος

 

    Ο Χαρίλαος Πιπεράκης γεννήθηκε το 1911 στο χωριό Ξεροστέρνι (Βιόλα) της Επαρχίας Αποκορόνου του νομού Χανιών. Ο Χαρίλαος ο Κρητικός, όπως ήταν γνωστός στο ευρύ κοινό, ήταν ο πρώτος που διέδωσε την Κρητική μουσική τόσο στην Κρήτη όσο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Από πολύ μικρός είχε πάθος με την μουσική και έτσι σιγά-σιγά έμαθε από μόνος του να παίζει λύρα.

Σε ηλικία 17 μόλις χρόνων , αφού είχε τελείωσε το γυμνάσιο, φεύγει από την Κρήτη με προορισμό την Καλιφόρνια της Αμερικής. Το ρεύμα μετανάστευσης πριν και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε πολλούς Κρητικούς στη χώρα αυτή και ο Χαρίλαος ήταν ο άνθρωπος που ταξίδεψε σ' όλες τις Πολιτείες για να τους χαρίσει με τη λύρα του ώρες ανακούφισης στη μοναξιά της ξενιτιάς και ξεκούραση από τη φοβερή δουλειά των ορυχείων. Όπου κι αν πήγαινε γνώριζε μεγάλες δόξες και τιμές από τον απόδημο Ελληνισμό και κυρίως από τους Κρητικούς αλλά και από πολλούς ξένους πολίτες .

Ο Χαρίλαος δεν περιορίστηκε μόνο στην Κρητική μουσική αλλά ασχολήθηκε και με άλλα είδη μουσικής, κυρίως με την ανατολίτικη. Η Κρητική λύρα δεν ήταν το μόνο όργανο το οποίο έπαιζε, το Λαούτο, το ούτι ήταν από τα όργανα που ο Χαρίλαος ήξερε να παίζει πολύ καλά. Το ρεπερτόριο του δεν έμεινε στάσιμο. Έγραψε ένα μεγάλο αριθμό δίσκων που θα μείνει για πάντα μια πελώρια βάση της Κρητικής Μουσικής. Ο Χαρίλαος ήταν μια μεγάλη φυσιογνωμία της Κρητικής μουσικής. Απ' αυτόν άντλησαν παλιοί και σημερινοί λυράρηδες πολλούς σκοπούς που είτε γράφτηκαν αυτούσιοι είτε παραποιημένοι. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι : "Ο Λουσιακιανός", "Ο Χαλεπιανός", "Ο Στερνιανός", κ.λ.π.

Όντως πολύ μεγάλος καλλιτέχνης ο Χαρίλαος δεν ήταν δυνατό να μη συνεργαστεί με γνωστούς έλληνες καλλιτέχνες. Μερικοί απ' αυτούς είναι οι γνωστή σε μας Σοφία Βέμπο, ο αξέχαστος Μανόλης Χιώτης και πολλοί άλλοι.

Ο "Θεός της μουσικής" όπως τον ονόμαζαν στην Αμερική ή "Μπουγιούκ Σεϊτάν" (μεγάλο διάβολο) όπως τον έλεγαν οι Ανατολίτες πέθανε στην Καλιφόρνια της Αμερικής το 1979 σε ηλικία 90 ετών με δύο καημούς : Που δεν μπορούσε πια να παίξει και να εκφράσει το πύρινο πάθος της ψυχής του και που δεν πέθανε στην Κρήτη που τόσο αγαπούσε.